Un mar eterno

Déitase a auga sobre o negro asfalto e seguen as nubes coa súa maratón polo ceo do Medo. Quero ser pinga de auga para acariñar á miña dona cando percorre as rúas sen cobertoira, sen chuvasqueiro ningún. Mais son sombra namorada que camiña á súa beira ante as luces de neon de calquera rúa enchoupada de espírito do nadal.

Ás veces as pingas de chuvia levan consigo un cantar, cheo de ansiedades que buscan os recantos da casa nos que unha vida familiar vai e vén entre os fillos e a felicidade acochada entre as sabas brancas nas noites de silencio.

Déitase a auga sobre a rúa empinada e corre na procura dun río, dun mar que semella a vida eterna; a miña vida ó lado dela, desa muller que recorre comigo os minutos do día. E os fillos son os segundos dese reloxo diario.