A noite é longa
Non hai unha película decente para ver. Non queda outra que escribir. Xa o fixen. E sigo escribindo. Ó mesmo tempo, claro, coa música nos oídos. Esta que non falte nunca! Grazas a Deus non me falta. Agora mesmo son Radio Futura co seu álbum "La canción de Juan Perro". Antes fora o jazz de Charlie Byrd e Stan Getz. Dentro dun cacho volverá o jazz de Ben Webster. Porque aínda queda moita noite. A noite é longa. Incluso ata penso que teño tempo para uns minutos de lectura. Remata Radio Futura. Imos con Ben Webster e, por exemplo, co seu álbum "King of the Tenors". E como empeza, Deus! Como para flotar nesta noite longa. Nesta noite na que a mesa sobre a que escribo está cheíña de papeis, e carpetas, e dicionarios, e libros. Cada vez que me poño a escribir co ordenador lévame unha tira de tempo e máis o colocarme, xa que como o fago sobre a mesa da cociña (axéitome moi ben a ela), teño que espallar sobre ela todo iso que digo e, ás veces, algunhas cousas máis. A tira de tempo volve ser a mesma cando chega a hora de recoller. Que todo sexa polo pracer de escribir, de contar.
Evaristo, o listo
Non sei que dicir cando vexo que o neno de Filiberto Gómez Saltón vai de aquí para alá por entre os palleiros da Aira do Pombal. Ó mellor é porque está buscando a alguén, a algún outro neno ou ó gato de Ludivina Salamandra Suárez, que todas as tardes sae da chabola das pitas e vai tombar a barriga nun buraco que xa ten ex profeso no palleiro de herba seca de Dionisio Lamelas Lamas. O neno de Filiberto responde ó nome de Evaristo, O Listo. Así mesmo lle chaman. Intúo eu e intuímos todos que o rapaz debe ser listo. Non se adoita poñer alcumes así porque nos peta. E sigo sen saber que dicir porque, o rapaz, arre demo!, segue de aquí para alá coma se andase un pouco guillado. Ó mellor ata lle afecta o sol. Porque a calor é grande de verdade, é case coma se foras na metade do camiño ó inferno. Evaristo, O Listo, frea en seco porque escoitou (eu tamén) o berro da súa nai chamando por el. E cando a súa nai berra, moito coidadiño!, que non berre por segunda vez. Evaristo, O Listo, dálle unha patada a unha pedriña e, zas, naquilo que miaña o gato de Ludivina Salamandra. O neno ri e bota a correr.
O home que contemplaba o mar
O home que contemplaba o mar desde o alto do outeiro non quería ir para a aldea de Chirigota porque aquela inmensidade azul tíñao hipnotizado xunto con aquel ruxerruxe das ondas na distancia. O home que contemplaba o mar colleu entón camiño de Lucera, porque para esta aldea ía sempre vendo e sentindo o mar; non polo camiño real pero si polo carreiro das Alondras. O home que contemplaba o mar andaba devagariño. Os seus longos 90 anos non daban nin para moitas aventuras nin para moitas présas. A súa face era un auténtico mapa do tempo. O brillo da súa ollada empezaba a ser coma un libro ó que se lle borran as letras. Aínda que mirando máis alá das meniñas dos ollos, apreciábase unha novela inmensa ou un poema eterno. O home que contemplaba o mar nin chegou a Chirigota nin a Lucera; acabou na aldea de Sandalias, perdido polos sendeiros dunha vida que foi e polos camiños dunha vida que se lle vai. Acouga ó lado da fonte. Alí, espera.
Pensamentos que furgan
Canta ansiedade xunta nunha man que se pecha e nun xesto no que se debuxa un momento eterno. Cada quen que lance as pregarias ó vento e despois de cada oración, que os asubíos leven o ritmo por entre os codesos da Costela ou por entre as xestas do monte Medo. Cantas olladas de orballo caeron sobre un carro cheo de señardade, que deixaba escapar a súa cantiga dun eixe de carballo. Canto máis esterco se cargaba mellor cantaba o carro. Cantas máis viaxes facías, máis opcións había de que unha vida labrega fose raíña por un día. Tempos que aniñan na fervura dun instante. Vida que vai e vén por entre as airas de Baños de Molgas e as carreiras da nostalxia. Camiños que levan ó parladoiro da burga, mentres uns caldeiros de auga quente son fieis testemuñas de que houbo un tempo no que a infancia ía moito máis alá dunha simple veciñanza. Canta ansiedade xunta nuns pensamentos que furgan nun pasado inmenso, miserento ás veces, pero feliz sempre. Baños de Molgas, na lembranza.
