Chora o silencio lágrimas de orballo e o latexo dun escornabois é coma o suspiro dunha cascuda de ida por volta. Quizais ninguén saiba como vai e como vén a cascuda ou como latexa o corazón do escornabois. Pero si sabemos que o silencio sempre está aí cando non hai ruído. Coidado!, ás veces hai silencio no máis inmenso barullo. Pica a orella esquerda por culpa do auricular que aperta. A solución está en que hai que rañala, rabuñala, aínda que siga picando.
A trompeta de Clifford Brown entra con parsimonia polos oídos dunha gozada musical. Di o ordenador que hai novas mensaxes dispoñibles porque, o pobre, está para acendelo e esperar, esperar, esperar. Menos mal que, un que é previsor, ten o libro a man e dá tempo de ler máis de dúas páxinas. É igual, que todo sexa polo baile dun soño, ou polo descanso dunha señardade. Ri o ruído con gargalladas de cabra que tira ó monte e con choutos de pardal entre matogueiras.
A vida éche ben rara. E os pensamentos aínda máis. Pode chorar o silencio e rir o ruído que ninguén o vai crer. A non ser que un soñe coas rifas, coas loitas dunha carqueixa ou coas flores dunha xesta. Xa sei que alguén vai dicir que aquí non hai nin pés nin cabeza. É igual; o silencio apodérase da noite e o ruído dos meus oídos. Agora cada un que tome café con churros.
