Bolboreta na flor do soño
Quere meu soño converterse en bolboreta, pero o toxo da ignorancia faise dono e señor da habitación dos silencios. Sempre haberá silencios na algarabía dos pensamentos. Quizais nunca pensamos que un verbo ben escrito pon ó suxeito no seu lugar. Ó mellor é ó revés. É igual; o caso é que o verso entre ben no poema.
Quere a lúa acomodarse no firmamento, cando,ela, a pobre, foi sempre a culpable do meu entendemento. A lúa sorrí e chíscame un ollo. Non é necesario que o faga. Eu ben que a comprendo. Sempre a entendín. Quizais porque desde neno e desde calquera outeiro do monte Medo non lle perdía ollo nas noites de inverno. Alá, no alto, brillando, e ensinando o camiño dos sentimentos. Hai sentimentos que van máis alá do firmamento. Eu que sei, ata o infinito e máis alá. Por exemplo.
Quere a noite ser raíña do meu sono. Pobre infeliz! Non sabe que entre o sono e o insomnio hai un libro enteiro. Escrito cos latexos de tinta azul e cos suspiros caendo en todos os parágrafos. Palabra a palabra, liña a liña a vida pasa. Mentres, na habitación, os pensamentos quedan en calma. Sigo intentando ser bolboreta na flor do meu soño.
A Nube parva
Aí vén. O que? A auga. Quere chover, aínda que ó lonxe asoma o sol. É unha nube parva que quedou solta por aí. As nubes parvas adoitan deixar caer auga. Para molestar á parroquia. De aí que sexan parvas. As nubes listas ou boas son as de cor branco. Branca. Radiante. Inmaculada. A nube, non a noiva.
Aí vén. O que? O vídeo musical. Un grupo asoma pola televisión e fai bailar un micrófono. O cantante; pois o batería fai bailar os pratos e o guitarrista a guitarra. Antonio Machín facía bailar as maracas. Ai as maracas de Machín! A acción do vídeo transcorre nunha praia. Nunha praia pequena. Máis ou menos a vulto, aseguro que non é a de Carnota. Vaiche boa! Cos seus sete quilómetros. Ou máis. Vai ti saber.
Aí vén. O que? O sol. Xa dicía eu que asomaba ó lonxe. Xa está aquí. Porque a nube parva marchou. Ou morreu. Es as pingas de auga xa hai tempo que secaron sobre a beirarrúa e a rúa. Lembrade que hai rúa e beirarrúa. Lembrade que dicía que quería chover. O que significa que, brillando agora mesmo o sol, foron catro gotiñas que caeron dunha nube parva que xa liscou. Ou que xa se desfixo. Ou que xa morreu.
